هدیه ای به عقیله...
داشتم ناهار میخوردم که پیامک زده "جنازه رفیق ات رو از سوریه آوردن..."
کرک و پرم ریخت؛ ناهار کوفتم شد!
ازش می پرسم که کدوم دوستم؟
نوشته حدس بزن...
دیگه داشتم از دلهره می مردم...
بیشتر از هر چیزی دوست داشتم ببینم کیه؟ تا حسابی بهش حسودیم بشه و به حالش قبطه بخورم...
وقتی ازش خواستم که بگه کی...
یه کلمه اسم برادر خودشو نوشت...
مثل اینکه یه پارچ آب یخ ریخته باشن تو سرم. یخ کردم.
سریع پریدم سمت تلفن و شماره اش رو گرفتم...
دوست داشتم یکی از شوخی های همیشگی باشه.
گفتم یعنی چی که میگید جنازه فلانی رو آوردن. شوخی میکنید؛نه؟
خیلی جدی پاسخ داد که نه. مگه شوخی دارم.
میگم چند شنبه آوردن؟
در کمال آرامش جواب میده: هفته پیش
دیگه مخم داشت سوت می کشید.
از یه طرف باور نمی شه این اتفاق افتاده باشه از طرفی هم اونقدر جدی بود که جای شکی برام باقی نمی موند.
گفتم یعنی چی؟
فکر کنم اشفتگی منو رو حس کرد که گفت هفته پیش جنازه اش رو آوردن. اینکه میگم جنازه یعنی اینکه جنازه شده بود که آوردنش...
نهایتا متوجه شدم که برادرش از ناحیه پا (هر دو پا) مورد اصابت گلوله قرار گرفته...
یه کم ازش توضیحات خواستم بعدش هم وعده کردم که آخر هفته برم برای دیدن برادرش...
قبل از هر چیزی باید یه فاتحه برای شادی روح مادر این خانواده بخونیم که اگه این پسرش هم شهید می شد، دومین فرزندش رو هم پیشکش خانواده عصمت و طهارت کرده بود.. .
هر چند دعای برای سلامتی و طول عمر پدر این خانواده انقلابی نباید فراموش بشه، چرا که از لقمه پاک این پدر بود که فرزندانی این چنین تربیت یافته اند؛ شیر بچه هایی حیدری...
