تیتر ندارد...
یه روستایی هست تو طالقان به نام روستای منتظران. البته بهش روستای ایستا و روستای اهل توقف هم میگن اما من دوست دارم همون منتظران صداشون کنم.
جمعیت 40 ـ 50 نفره این روستا همانند مردمان 200 سال پیش و به دور از مدرنیته و البته باید اعتراف کرد در آرامش محض زندگی می گذرانند و در انتظار فرج به سر می برند و به همین خاطر بهشون ایستا (استاده، متوقف) یا منتظران میگن...
(اینجا یه خودسانسوری شیک و مجلسی درباره نظرم درباره اهالی این روستا داشتم)
تصمیم دارم تو این روزای سر زمستونی یه سفر یه روزه یا شاید هم بیشتر داشته باشم به این روستا...
پ.ن: همسفر می پذیریم...
پ.ن2: با سرچ در اینترنت میتونید اطلاعات بیشتری درباره شون به دست بیارید.
پ.ن3: به اعتقاد من بعد از معرفی این افراد و علنی شدن وجود چنین روستایی فکر می کنم کمی آرامششون مختل شده باشه چون افراد زیادی مثل من تصمیم به سفر به این روستا دارند...
پ.ن4: اهالی این روستا شهروند جمهوری اسلامی ایران به شمار نمی روند (نه شناسنامه دارند و از هیچ یک از خدمات دولتی «حتی آب و گاز و برق و تلفن» استفاده نمی کنند. یارانه هم نمی گیرند. :)
