یا باد آن روزگاران...

وقتی مجرد بودم هر کاری که می شده رو انجام دادم و در دوران تاهل هیچگاه حسرت این رو نخوردم که چرا فلان کار رو نکردم یا ... ، اما در گذر دوران تاهل دلم برای بعضی کارایی که در قبل از تاهل انجام میدادم تنگ شده...

مثل بعضی دیوونه بازی هایی که در می آوردیم...

مثل گعده های شبانه با رفقا و شعفی که توی این گعده ها وجود داشت (البته الان به دلیل دوری از رفقا کلا توفیق بودن در کنار دوستان ازمون گرفته شده)

مثل سفرهایی یهویی و بدون برنامه مون...

و ...

پ.ن: البته اینایی که گفتم رو شما سیاه نمایی از دوران تاهل فرض نکنید بلکه یاد ایامی بدانید که آدمی بعضی وقتا دلش برای اون ایام تنگ میشه...